ഒരിടത്തു പ്രതിഭാശാലികളായ കുറേ അക്ഷരശ്ലോകക്കാര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ ഒത്തുചേര്‍ന്ന് ഒരു ശപഥം ചെയ്തു. “ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കല്‍ ഞങ്ങള്‍ ജീവിതവ്രതമായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങള്‍ ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിച്ചേ അടങ്ങൂ. ഷഡ്ഗുണങ്ങളുള്ള ശബ്ദവും സംഗീതഗന്ധിയായ ആലാപനശൈലിയും ഉള്ള ഉത്തമകലാകാരന്മാരായ ഞങ്ങള്‍ സാഹിത്യമൂല്യം വഴിഞ്ഞൊഴുകുന്നതും മുത്തു പോലെ തിളങ്ങുന്നതും ആയ പദ്യതല്ലജങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തു ഭംഗിയായി സദസ്സില്‍ അവതരിപ്പിച്ചു ശ്രോതാക്കളെ പുളകം കൊള്ളിക്കും”
ഇതു കേട്ടു ധാരാളം സാഹിത്യാസ്വാദകന്മാര്‍ അവരുടെ ചുറ്റും കൂടി. “ഇത്രയും കേമന്മാരും പ്രതിഭാശാലികളും ആയ കലാകോവിദന്മാര്‍ നമ്മെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ കച്ച കെട്ടി ഇറങ്ങിയിരിക്കുകയല്ലേ? എന്നാല്‍ ആഹ്ലാദിക്കുക തന്നെ” എന്ന് അവര്‍ വിചാരിച്ചു.
അപ്പോള്‍ പ്രതിഭാശാലികള്‍ അവരോടു പറഞ്ഞു “ഞങ്ങള്‍ ഭാഷാവൃത്തകവിതകള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും ഒഴിവാക്കിയിട്ടേ നിങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കൂ.”
വന്നവരില്‍ 50% പേര്‍ ഇതു കേട്ടു നിരാശരായി തിരികെ പോയി. അവര്‍ ഭാഷാവൃത്തകവിതകള്‍ അത്യധികം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവര്‍ ആയിരുന്നു. ബാക്കി ഉള്ളവരോടു പ്രതിഭാശാലികള്‍ തുടര്‍ന്ന് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു “ഞങ്ങള്‍ അനുഷ്ടുപ്പ് ഒഴികെയുള്ള ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാത്രമേ നിങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി ചൊല്ലുകയുള്ളൂ”.
ഇതു കേട്ട് 25% പേര്‍ കൂടി നിരാശരായി തിരികെ പോയി. അവര്‍ ഭഗവദ്ഗീത, വാല്മീകിരാമായണം, ഭാഗവതം, ഭാരതം മുതലായവ അത്യധികം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവര്‍ ആയിരുന്നു.
ബാക്കിയുള്ള 25% പേരോടു പ്രതിഭാശാലികള്‍ ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞു. “മൂന്നാം വരിയിലെ അക്ഷരം യോജിക്കുന്ന ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാത്രമേ ഞങ്ങള്‍ നിങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി ചൊല്ലുകയുള്ളൂ.”
ഇതു കേട്ട് 24% പേര്‍ കൂടി നിരാശരായി തിരിച്ചു പോയി. നല്ല ശ്ലോകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ അങ്ങേയറ്റം വിലങ്ങുതടിയല്ലേ ഈ വ്യര്‍ത്ഥനിബന്ധന? എന്ന് അവര്‍ ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു. ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി ശ്ലോകം ചൊല്ലുന്നവര്‍ അക്ഷരനിബന്ധന പാലിക്കേണ്ടതിന്‍റെ ആവശ്യകത അവര്‍ക്ക് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടി കിട്ടിയില്ല.
ആസ്വാദകരായി വന്നവരില്‍ ശേഷിച്ചതു വെറും 1% പേര്‍ മാത്രമായിരുന്നു. ഈ ഒരു ശതമാനത്തില്‍ ആരൊക്കെയാണ് ഉള്‍പ്പെടുന്നത്? ആഹ്ലാദിപ്പിക്കല്‍ വീരന്മാരുടെ ഏതാനും ബന്ധുക്കളും മിത്രങ്ങളും മാത്രം. അവരെ ആഹ്ലാദിപ്പിച്ച് ഈ കലാകോവിന്മാര്‍ അഭിമാനവിജൃംഭിതരായി സസന്തോഷം കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ അവരും വരികയില്ല. അപ്പോള്‍ ഒഴിഞ്ഞ കസേരകളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ ആണ് ഈ മഹാകേമന്മാരുടെ നിയോഗം.
“ഞങ്ങള്‍ ശ്രോതാക്കളെ പുളകം കൊള്ളിക്കുകയും ആനന്ദസാഗരത്തില്‍ ആറാടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഉത്തമകലാകാരന്മാരാണ്. ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഗണ്യമായ ഒരു ആസ്വാദകവൃന്ദം ഉണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ അക്ഷരശ്ലോകത്തെ രംഗപ്രയോഗസാദ്ധ്യതയുള്ള ഒരു കലയാക്കി ഉയര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നു” എന്നൊക്കെ അവര്‍ നിരന്തരം വീമ്പിളക്കുന്നു.
ദോഷം പറയരുതല്ലോ. മേല്‍പ്പറഞ്ഞ അവകാശവാദങ്ങള്‍ എല്ലാം അംഗീകരിച്ചു ധനാഢ്യരായ ധാരാളം വ്യക്തികളും സ്ഥാപനങ്ങളും ഇവര്‍ക്കു സ്വര്‍ണ്ണവും പണവും പട്ടും വളയും ഒക്കെ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. ഉത്തമകലാകാരന്മാരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്ന തങ്ങളുടെ കര്‍ത്തവ്യത്തില്‍ അവര്‍ ഒട്ടും തന്നെ വീഴ്ച വരുത്തുന്നില്ല. അക്ഷരശ്ലോകത്തിന്‍റെ ഏക ലക്ഷ്യം ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കല്‍ ആണെന്നു പൊതുജനങ്ങളെ സമര്‍ത്ഥമായി തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കാന്‍ ഈ പ്രതിഭാശാലികള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞു. അക്ഷരശ്ലോകമത്സരങ്ങളില്‍ ശ്രോതാക്കളെ എത്രത്തോളം ആഹ്ലാദിപ്പിച്ചു എന്നത് അളക്കാന്‍ മാര്‍ക്കിടുന്ന രീതിയും അവര്‍ ഏര്‍പ്പെടുത്തി. ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാത്തവരെ ആദ്യം തന്നെ എലിമിനേറ്റു ചെയ്യും. ആഹ്ലാദിപ്പിക്കുന്നവര്‍ അച്ചുമൂളിയാലും അവരെത്തന്നെ ജയിപ്പിക്കും.
അങ്ങനെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കല്‍ പ്രസ്ഥാനം പൊടിപൊടിക്കുന്നു.
