ശ്ലോകങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്ക്കു വേണ്ടി ഡിസൈന് ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു സാഹിത്യവിനോദം ആണ് അക്ഷരശ്ലോകം. ശ്ലോകങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ കണ്ടുപിടിച്ചു പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനുള്ള സംവിധാനമാണ് അതില് ഒരുക്കിയിട്ടുള്ളത്. ശ്ലോകങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്ക്കു മാത്രമേ ശ്ലോകങ്ങള് മനഃപാഠം ആവുകയുള്ളൂ എന്ന അടിസ്ഥാനതത്ത്വത്തില് അധിഷ്ടിതമാണ് അക്ഷരശ്ലോകം.
ഒരിക്കല് ഒരു പിതാവ് തന്റെ രണ്ടു പെണ്കുട്ടികളെ അക്ഷരശ്ലോകം പഠിക്കാന് അയച്ചു. മക്കള് അക്ഷരശ്ലോകരംഗത്തു മിടുക്കികളായി ശോഭിക്കുന്നതു കാണാന് അദ്ദേഹത്തിന് അദമ്യമായ ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ശ്ലോകങ്ങള് മനഃപാഠമാക്കുന്നത് ഒരു വലിയ കീറാമുട്ടിയായി കുട്ടികള്ക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒരു ശ്ലോകം പോലും മനഃപാഠമാക്കാന് അവര്ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെ ആ പിതാവിന്റെ ആഗ്രഹം മുളയിലേ കരിഞ്ഞുപോയി.
ആ പെണ്കുട്ടികള് പാട്ട് ഡാന്സ് മുതലായ മറ്റു പല കലകളിലും വലിയ മിടുക്കികള് ആയിരുന്നു. പക്ഷേ ശ്ലോകങ്ങളെ ഒട്ടും സ്നേഹിക്കുന്ന കൂട്ടത്തില് ആയിരുന്നില്ല. അതായിരുന്നു പ്രശ്നം. ശ്ലോകങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്ക്കു മാത്രമേ. ശ്ലോകങ്ങള് മനഃപാഠമാകൂ എന്ന നഗ്നസത്യം ഇതില് നിന്ന് നല്ലവണ്ണം വെളിവാകുന്നുണ്ട്.
ശ്ലോകപ്രേമം പരോക്ഷമായി അളക്കുന്ന ഒരു സൂത്രവിദ്യയാണ് അക്ഷരശ്ലോകം. ഒരാള്ക്കു പത്തു ശ്ലോകങ്ങള് മനഃപാഠം ആയിരിക്കുമ്പോള് മറ്റൊരാള്ക്ക് ഇരുപതു ശ്ലോകങ്ങള് മനഃപാഠം ആയിട്ടുണ്ടെങ്കില് രണ്ടാമന് ഒന്നാമന്റെ ഇരട്ടി വലിയ ശ്ലോകപ്രേമിയാണെന്ന് അനുമാനിക്കാം. അവിടെ സാഹിത്യമൂല്യം, സ്വരമാധുര്യം, സംഗീതഗന്ധം, ശൈലി മുതലായ യാതൊന്നും പരിഗണിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല.