ആസ്വാദകവേഷം കെട്ടിയ ചില ഉന്നതന്മാരും സംഗീതവാസനയുള്ള ചില അക്ഷരശ്ലോകക്കാരും ഒത്തുചേര്‍ന്ന് അടുത്ത കാലത്ത് ഒരു പരിഷ്കൃതസിദ്ധാന്തം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട് . അത് ഇങ്ങനെയാണ്:-
“അക്ഷരശ്ലോകം സംഗീതഗന്ധിയായിരിക്കണം. എങ്കില്‍ മാത്രമേ ശ്രോതാക്കളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ കഴിയുകയുള്ളൂ. അങ്ങനെ ധാരാളം ആസ്വാദകരെ നേടിയാല്‍ മാത്രമേ അക്ഷരശ്ലോകത്തിന്‍റെ വിലയും നിലയും വര്‍ദ്ധിക്കുകയുള്ളൂ”.
ഈ സിദ്ധാന്തം അനുസരിച്ചു മര്‍ത്ത്യാകാരേണ ഗോപീ എന്ന ശ്ലോകം യേശുദാസ് ചൊല്ലിയാല്‍ അതിനു വളരെയധികം മൂല്യം ഉണ്ടായിരിക്കും. അതേ ശ്ലോകം ശങ്കുണ്ണിക്കുട്ടന്‍ ആണു ചൊല്ലുന്നതെങ്കില്‍ അതിനു തീരെ കുറച്ചു മൂല്യമേ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ.
സ്വാഭാവികമായും ഈ സിദ്ധാന്തം അംഗീകരിക്കാന്‍ പലരും വിസമ്മതിച്ചു. അവരോടു മുന്‍പറഞ്ഞ പരിഷ്കാരികള്‍ ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യം ഉണ്ട്. അത് ഇങ്ങനെയാണ്:-
“ഞങ്ങളുടെ സിദ്ധാന്തം മഹാപണ്ഡിതനും അക്ഷരശ്ലോകസര്‍വ്വജ്ഞനും ആയ സാക്ഷാല്‍ ശങ്കുണ്ണിക്കുട്ടന്‍ തന്നെ അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ എന്താ നിങ്ങള്‍ക്ക് അംഗീകരിച്ചാല്‍? നിങ്ങള്‍ അംഗീകരിക്കാതിരിക്കുന്നതു സ്വാര്‍ത്ഥത കൊണ്ടല്ലേ?”
ഈ ചോദ്യം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഒരു കഥയാണ് ഓര്‍മ്മ വരുന്നത്.
പണ്ട് ഒരു കാട്ടില്‍ ഒരു സിംഹം ഉണ്ടായിരുന്നു. മൃഗരാജാവായ സിംഹത്തിനു സൂത്രശാലികളായ രണ്ടു മന്ത്രിമാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കാക്കയും ഒരു കുറുക്കനും. സിംഹത്തിനു വയസ്സായതു കൊണ്ട് ഇരപിടിക്കാന്‍ പ്രയാസമായിത്തീര്‍ന്നു. അതുകൊണ്ട് എളുപ്പത്തില്‍ ഭക്ഷണം കിട്ടാനുള്ള ഒരു പദ്ധതി അവര്‍ മൂന്നുപേരും കൂടി ആലോചിച്ചു തയ്യാറാക്കി. കാക്കയും കുറുക്കനും കൂടി ഒരു കഴുതയെ സമീപിച്ച് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു. “ഞങ്ങള്‍ മൃഗരാജാവിന്‍റെ മന്ത്രിമാരാണ്. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം സുഖകരമാണ്. സിംഹത്തോടു സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചാല്‍ മാത്രം മതി. ആശ്രിതവത്സലനായ സിംഹം എല്ലാ ആനുകൂല്യങ്ങളും വാരിക്കോരി തരും. യാതൊരു വിധമായ അല്ലലും അലട്ടും ഇല്ലാതെ സുഖമായി ജീവിക്കാം. വേണമെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ സിംഹത്തോടു ശിപാര്‍ശ ചെയ്തു നിന്നെയും ഒരു മന്ത്രിയാക്കാം”.
ഇത് കേട്ട കഴുത ഉടന്‍ തന്നെ അതിനു സമ്മതിച്ചു. സിംഹത്തോടു സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചാല്‍ മാത്രം മതിയല്ലോ. രാജകൊട്ടാരത്തില്‍ സുഖമായും സുരക്ഷിതമായും കഴിയാം. കാക്കയും കുറുക്കനും കഴുതയെ കൊണ്ടു പോയി മന്ത്രിയാക്കി. തരം കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ സിംഹത്തോടു സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ പറയാന്‍ അവര്‍ കഴുതയെ പഠിപ്പിച്ചു. അല്പം കഴിഞ്ഞു സിംഹം പറഞ്ഞു. “എനിക്കു വല്ലാതെ വിശക്കുന്നു. ഞാന്‍ പുറത്തു പോയി വല്ല മുയലിനെയോ മാനിനെയോ പിടിച്ചു തിന്നിട്ടു വരാം”.
ഇത് കേട്ട കാക്ക സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞു:- അടിയന്‍ ഇവിടെ ഉള്ളപ്പോള്‍ അങ്ങ് ആഹാരത്തിനു വേണ്ടി ബുദ്ധിമുട്ടുകയോ? വേണ്ടവേണ്ട. അങ്ങ് അടിയനെ ഭക്ഷിച്ചുകൊള്ളുക.
സിംഹം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. സ്നേഹനിധിയും നന്ദിയുള്ളവനും ആയ സിംഹം തന്‍റെ ആശ്രിതനെ ഭക്ഷിക്കുമോ? ഒരിക്കലുമില്ല.
ഉടന്‍ കുറുക്കന്‍ പറഞ്ഞു:- കാക്കയെ ഭക്ഷിച്ചാലും അങ്ങയുടെ വിശപ്പു മാറുകയില്ല. അങ്ങ് അടിയനെ ഭക്ഷിച്ചുകൊള്ളുക.
ഇത് കേട്ടിട്ടും സിംഹം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. സിംഹത്തിന്‍റെ ആശ്രിതവാത്സല്യം കഴുതയ്ക്കു ബോദ്ധ്യമായി.
തന്‍റെ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാനുള്ള സുവര്‍ണ്ണാവസരം കൈവന്നിരിക്കുന്നു. അതു പ്രയോജനപ്പെടുത്താന്‍ തീരുമാനിച്ച കഴുത ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു:- രാജാധിരാജനായ അങ്ങു ഭക്ഷണത്തിനു വേണ്ടി ഒട്ടും ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ടതില്ല. കുറുക്കന്‍റെ ശരീരത്തില്‍ ഉള്ളതിനേക്കാള്‍ മാംസം അടിയന്‍റെ ശരീരത്തില്‍ ഉണ്ട്. അങ്ങ് ഒട്ടും മടിക്കാതെ അടിയനെ ഭക്ഷിച്ചുകൊള്ളുക.
ഇതു കേള്‍ക്കേണ്ട താമസം സിംഹം കഴുതയുടെ മേല്‍ ചാടി വീണ് അതിന്‍റെ കഥ കഴിച്ചു. മൂന്നു പേരും കൂടി കഴുതയെ കുശാലായി ഭക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇവിടെ കഴുതയുടെ അംഗീകാരത്തോടു കൂടിയാണു കഴുതയെ കൊന്നു തിന്നത്. അതിനാല്‍ ലോകത്ത് ഒരു കഴുതയ്ക്കും അതിനെപ്പറ്റി പരാതി പറയാന്‍ അവകാശമില്ല.
പരിഷ്കാരികളുടെ സിദ്ധാന്തം വന്നതിനുശേഷവും ശങ്കുണ്ണിക്കുട്ടന്‍റെ സമകാലീനന്മാരായ എല്ലാ പണ്ഡിതന്മാരും അഹമഹമികയാ മത്സരങ്ങളില്‍ പങ്കെടുത്തു സ്വര്‍ണ്ണമെഡല്‍ നേടി. പക്ഷേ ശങ്കുണ്ണിക്കുട്ടന്‍ മാത്രം ഒരു പിച്ചളത്തുണ്ടു പോലും മോഹിക്കാതെ “മൂല്യമില്ലാത്തവന്‍” എന്ന ലേബലും പേറി ഒതുങ്ങി കഴിഞ്ഞുകൂടി. അദ്ദേഹം ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും ഒരു മത്സരത്തിലും പങ്കെടുത്തില്ല. ആരോടും ഒരു പരാതിയും പറഞ്ഞതുമില്ല. അതിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം അദ്ദേഹം ചൊല്ലിയാല്‍ മൂല്യം ഉണ്ടാവുകയില്ല എന്ന സിദ്ധാന്തം അദ്ദേഹം അംഗീകരിച്ചു എന്നല്ലേ? ഇത്രയും മഹാനായ ഇദ്ദേഹം അംഗീകരിച്ച ഈ സിദ്ധാന്തം എന്തുകൊണ്ടു നിങ്ങള്‍ക്കും അംഗീകരിച്ചുകൂടാ?
