ആനയും അക്ഷരശ്ലോകക്കാരും

ആനയെ വളര്‍ത്തിയും പരിശീലിപ്പിച്ചും പരിചയം ഉള്ള ശ്രീ. കൊച്ചൌസേപ്പ് ചിറ്റിലപ്പള്ളി ഇങ്ങനെ പറയുന്നു.

“ആന ബുദ്ധിയുള്ള ജീവിയാണെങ്കിലും സ്വന്തം അവകാശങ്ങളെക്കുറിച്ചും കഴിവുകളെക്കുറിച്ചും തീരെ ബോധമില്ലാത്ത ജീവിയാണ്. ആനയ്ക്ക് ആനയുടെ ശക്തിയെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ഒറ്റത്തട്ടു തന്നാല്‍ പോരേ? ഏതു മനുഷ്യനും ജീവനും കൊണ്ട് ഓടും. മറിച്ചു ജീവിതകാലം അത്രയും അടിമത്തം സഹിച്ചു കഴിയുകയാണ് ആ പാവം ജന്തു.”

ഇതുപോലെ തന്നെയാണ് അക്ഷരശ്ലോകക്കാരുടെ കാര്യവും. അവര്‍ അതിബുദ്ധി ഉള്ളവരാണെന്നു പറയപ്പെടുന്നു (“അക്ഷരശ്ലോകിയാവതിന് അനേകവത്സര തപസ്യ വേണം അതിബുദ്ധിയും” എന്നു കവിവാക്യം). പക്ഷേ പറഞ്ഞിട്ട് എന്തു കാര്യം? നിയമം, നീതി, യുക്തി മുതലായവ അവര്‍ക്കു നല്‍കുന്ന അവകാശങ്ങളെപ്പറ്റി അവര്‍ ഒട്ടും ബോധവാന്മാരല്ല. നിയമവിരുദ്ധമായി എലിമിനേറ്റു ചെയ്യുകയും അച്ചുമൂളിയവരെ ജയിപ്പിക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്ന അല്പജ്ഞാനികളുടെ മുമ്പില്‍ അവര്‍ അടിമകളെപ്പോലെ പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി ഓച്ഛാനിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.

നമുക്ക് ആദ്യം അക്ഷരശ്ലോകക്കാരുടെ ശക്തിയെപ്പറ്റി ആലോചിക്കാം. വാക്കുകള്‍ ബുദ്ധിപൂര്‍വ്വം ഉപയോഗിച്ചുള്ള ഒരു വിനോദമാണ്‌ അക്ഷരശ്ലോകം. വാക്കുകള്‍ക്കു വാളിനെക്കാള്‍ ശക്തിയുണ്ടെന്നാണ് അഭിജ്ഞമതം. വാക്കുകള്‍ ഒരുവന്‍റെ വരുതിയില്‍ നില്‍ക്കുമെങ്കില്‍ അവന് ആ വാക്കുകളുടെ ശക്തി കിട്ടും. വാക്കുകള്‍ വഴങ്ങുന്ന മനുഷ്യരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ അഗ്രഗണ്യന്മാരാണ് അക്ഷരശ്ലോകക്കാര്‍. വാക്കുകള്‍ ശരിക്കു വഴങ്ങുന്നവര്‍ക്കു മാത്രമേ വൃത്തഭംഗാദിദോഷങ്ങള്‍ ഇല്ലാതെയും അക്ഷരനിബന്ധന, ദൈര്‍ഘ്യനിബന്ധന, വൃത്തനിബന്ധന മുതലായവ പാലിച്ചും ശ്ലോകം ചൊല്ലാന്‍ പറ്റൂ. വാക്കുകള്‍ വഴങ്ങുന്നതുകൊണ്ടുള്ള ശക്തിയാണ് അക്ഷരശ്ലോകക്കാരുടെ ശക്തി. അല്ലാതെ ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാനുള്ള കഴിവില്‍ നിന്നു ലഭിക്കുന്ന ശക്തിയല്ല. ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാനുള്ള കഴിവു യേശുദാസിനും ചിത്രയ്ക്കും റിമി ടോമിക്കും ഒക്കെ ഉണ്ട്. അതില്‍ നിന്ന് അവര്‍ക്കു ഗണ്യമായ ശക്തി കിട്ടുന്നും ഉണ്ട്. പക്ഷേ ആ ശക്തിയും ഈ ശക്തിയും തമ്മില്‍ ധ്രുവങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള അന്തരം ഉണ്ട്. അതാണ് അക്ഷരശ്ലോകസര്‍വ്വജ്ഞന്മാരായി ഭാവിച്ചു ഞെളിഞ്ഞു നടക്കുന്നവര്‍ക്ക് അറിഞ്ഞുകൂടാത്ത കാര്യം.

കുതിര ഒരാളുടെ നിയന്ത്രണത്തില്‍ നില്‍ക്കുമെങ്കില്‍ അയാള്‍ക്കു കുതിരയുടെ ശക്തി കിട്ടും. ആന നിയന്ത്രണത്തില്‍ നില്‍ക്കുമെങ്കില്‍ ആനയുടെ ശക്തി കിട്ടും. വാക്കുകള്‍ നിയന്ത്രണത്തില്‍ നില്‍ക്കുമെങ്കില്‍ വാക്കുകളുടെ ശക്തി കിട്ടും. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ അക്ഷരശ്ലോകക്കാരുടെ ശക്തിയുടെ ഉറവിടം അവരുടെ നിയന്ത്രണത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന വാക്കുകളാണ്. അല്ലാതെ സ്വരമാധുര്യമോ പാട്ടോ ഒന്നുമല്ല.

വാക്കുകള്‍ നിയന്ത്രണത്തില്‍ ഉള്ളവര്‍ക്ക് അധൃഷ്യമായ ശക്തി ഉണ്ടാകും. അക്ഷരശ്ലോകസാമ്രാജ്യത്തില്‍ നിന്നു തന്നെ രണ്ട് ഉദാഹരണങ്ങള്‍ കാണിക്കാം.

1. കേരളവര്‍മ്മ വലിയ കോയിത്തമ്പുരാന്‍

വാക്കുകള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ചൊല്‍പ്പടിക്കു നില്‍ക്കുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം സാഹിത്യരംഗത്തെ അതിശക്തനായി മാറി.

2. വെണ്മണി മഹന്‍ നമ്പൂതിരി

വാക്കുകള്‍ ശരിക്കും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വരുതിയില്‍ നിന്നിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തോട് എതിര്‍ക്കാന്‍ ആരും ധൈര്യപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.

ഇനി വാക്കുകളുടെ ശക്തിയാല്‍ സമ്പന്നനായിരുന്ന ഒരു പാശ്ചാത്യനെക്കൂടി പരിചയപ്പെടുത്താം. അദ്ദേഹമാണു ഫ്രഞ്ച് തത്വചിന്തകനായ ജീന്‍ പോള്‍ സാര്‍ത്രെ (Jean-Paul Sartre). വാക്കുകളുടെ ശക്തിയാല്‍ അദ്ദേഹം അനുഗൃഹീതനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അത്മകഥയുടെ പേരു പോലും വാക്കുകള്‍ (Words) എന്നായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനു ശ്രദ്ധാപൂര്‍വ്വം തെരഞ്ഞെടുത്ത ഏതാനും വാക്കുകള്‍ കൊണ്ട് എതിരാളിയുടെ തൊലി ഉരിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നത്രേ (Sartre could flay his adversary through a few carefully selected words).

ഇവര്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതു വാക്കുകള്‍ ഉപയോഗിച്ചാണ്‌. യേശുദാസ് പാടുന്നതും വാക്കുകള്‍ ഉപയോഗിച്ചാണ്‌. പക്ഷേ ഇവരുടെ കഴിവും  യേശുദാസിന്‍റെ കഴിവും ഒരു പോലെയല്ല. അവ തമ്മില്‍ താരതമ്യം ചെയ്യാനേ പാടില്ല.

ഇനി അവകാശങ്ങളെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കാം. അക്ഷരശ്ലോകം ആരുടെയും തറവാട്ടുസ്വത്തല്ല. ശ്ലോകപ്രേമികളായ എല്ലാവര്‍ക്കും പൈതൃകമയി കിട്ടിയതും സമത്വസുന്ദരവും ജനകീയവും ആയ ഒരു സാഹിത്യവിനോദമാണ്‌ അത്. കിട്ടിയ അക്ഷരത്തില്‍ ഒന്നിലും മുട്ടാതെ (അച്ചുമൂളാതെ) ശ്ലോകം ചൊല്ലിയ ആളിന്‍റെ അനിഷേദ്ധ്യമായ അവകാശമാണ് അതിലെ വിജയം. സാഹിത്യമൂല്യം, അവതരണഭംഗി, ആസ്വാദ്യത, ശൈലി മുതലായ ചപ്പടാച്ചി വാദങ്ങളിലൂടെ അത് നിഷേധിക്കുന്നതു നിയമവിരുദ്ധമായ ധിക്കാരവും ധാര്‍ഷ്ട്യവും മാത്രമല്ല തികഞ്ഞ വിവരക്കേടും ആണ്.

അനുഷ്ടുപ്പ് ഒഴികെയുള്ള സംസ്കൃതവൃത്തങ്ങളില്‍ ഉള്ള ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാത്രം പാടാവുന്ന ഒരു തരം പാട്ടുകച്ചേരിയാണ് അക്ഷരശ്ലോകം എന്നു ധരിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നവരും ഏറ്റവും മനോഹരമായി പാടുന്ന പെണ്‍കുട്ടി ഏറ്റവും വലിയ അക്ഷരശ്ലോകവിദഗ്ദ്ധ എന്ന സിദ്ധാന്തം സ്കൂളുകളില്‍ പ്രചരിക്കാന്‍ കാരണഭൂതര്‍ ആയവരും അക്ഷരശ്ലോകത്തിന്‍റെ ബാലപാഠങ്ങള്‍ പോലും പഠിക്കാതെ അക്ഷരശ്ലോകസര്‍വ്വജ്ഞന്മാരായി ഭാവിച്ചു ഞെളിഞ്ഞു നടക്കുന്നവരും ആയ അല്പജ്ഞാനികള്‍ക്കു മുമ്പില്‍ പാപ്പാന്‍റെ ചൊല്‍പ്പടിക്കു നില്‍ക്കുന്ന ആനയെപ്പോലെ നില്‍ക്കേണ്ടവരല്ല അക്ഷരശ്ലോകക്കാര്‍.

 

 

ഉളുപ്പില്ലാത്ത അവകാശവാദങ്ങള്‍

തോറ്റു തുന്നം പാടിയവര്‍ക്കു വിജയം അവകാശപ്പെടാന്‍ പഴുതുള്ള ഒരേ ഒരു മത്സരമേ ലോകത്തുള്ളൂ. അത് അക്ഷരശ്ലോകമാണ്. അക്ഷരശ്ലോകത്തിന്‍റെ നിയമം അനുസരിച്ചു പരാജയത്തിനുള്ള ഏക കാരണം കിട്ടിയ അക്ഷരത്തില്‍ ശ്ലോകം ചൊല്ലാതിരിക്കല്‍ (അച്ചുമൂളല്‍) ആണ്. പക്ഷെ ഉന്നതന്മാരുടെ പിന്‍ബലം ഉണ്ടെങ്കില്‍ തുരുതുരെ അച്ചുമൂളിയവര്‍ക്കും വിജയം അവകാശപ്പെടാം. അവകാശപ്പെടുന്നവരെപ്പോലെയുള്ള ഉളുപ്പില്ലായ്മ സംഘാടകര്‍ക്കും ഉണ്ടെങ്കില്‍ പുഷ്പം പോലെ ജയിക്കുകയും ചെയ്യാം. താഴെപ്പറയുന്ന വാദമുഖങ്ങളാണ് അവരെ അതിനു സഹായിക്കുന്നത്:-

1 ഞാന്‍ സാഹിത്യമൂല്യം കൂടുതല്‍  ഉള്ള ശ്ലോകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തു ചൊല്ലി; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

2 ഞാന്‍ ഭംഗിയായി അവതരിപ്പിച്ചു; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

3 ഞാന്‍ ലയിച്ചു ചൊല്ലി; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

4 ഞാന്‍ ഞാന്‍ ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിച്ചു; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

5 ഞാന്‍ സംഗീതഗന്ധിയായിട്ടു ചൊല്ലി; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

6 ഞാന്‍ ഉദാത്തവും അനുദാത്തവും ഒക്കെ കൃത്യമായി പ്രയോഗിച്ചു ചൊല്ലി; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

7 എന്‍റെ ശബ്ദത്തിനു ഷഡ്ഗുണങ്ങള്‍ ഉണ്ട്; അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

8. ഞാന്‍ ഓരോ ശ്ലോകവും അതിന് അനുയോജ്യമായ രാഗത്തില്‍ ആലപിച്ചു. അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജയിച്ചു.

 

ശ്രോതൃപ്രേമം യഥാര്‍ത്ഥമാണെങ്കില്‍…

അക്ഷരശ്ലോകമത്സരരംഗത്തു മാര്‍ക്കിടല്‍, എലിമിനേഷന്‍, അച്ചുമൂളിയവരെ ജയിപ്പിക്കല്‍ മുതലായ “വമ്പിച്ച പരിഷ്കാരങ്ങള്‍” ഏര്‍പ്പെടുത്തിയ അഭിനവ അക്ഷരശ്ലോകസര്‍വ്വജ്ഞന്മാര്‍ അവകാശപ്പെടുന്നത് അവര്‍ ഇതെല്ലാം ചെയ്യുന്നത് അക്ഷരശ്ലോകത്തെ ശ്രോതാക്കള്‍ക്ക് ആസ്വാദ്യമായ ഒരു ഉത്തമകല എന്ന നിലയിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തുക എന്ന നിസ്വാര്‍ത്ഥവും ഉദാത്തവും ആയ ലക്ഷ്യത്തോടുകൂടിയാണ് എന്നാണ്.

ശ്രോതൃപ്രേമം കലാകാരന്മാര്‍ക്ക് അമൂല്യവും അഭിമാനകരവും ആയ ഒരു ഭൂഷണമാണ്‌. അത്യന്താപേക്ഷിതമായ ഗുണവുമാണ്. യേശുദാസ്, സാംബശിവന്‍, മാണി മാധവച്ചാക്യാര്‍ മുതലായ അനുഗൃഹീതകലാകാരന്മാരുടെ ജീവിതം ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി ഉഴിഞ്ഞുവയ്ക്കപ്പെട്ടതാണ്. അവരുടെ സര്‍വ്വസ്വവും ശ്രോതക്കളാണ്. ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി അവര്‍ എന്തു ത്യാഗവും സഹിക്കും.

അക്ഷരശ്ലോകകലാകോവിദന്മാരായ അല്ലയോ സര്‍വ്വജ്ഞന്മാരേ! നിങ്ങളുടെ ഈ ശ്രോതൃപ്രേമവും മഹത്തരവും പ്രശംസനീയവും ആയ ഒരു വിശിഷ്ടഗുണം തന്നെയാണ്. ഇതിന്‍റെ പേരില്‍ നിങ്ങളെ എത്ര പ്രശംസിച്ചാലും അധികമാവുകയില്ല. നിങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന നിസ്സീമമായ സേവനത്തോടു സഹകരിക്കാന്‍ നിസ്വാര്‍ത്ഥന്മാരായ ആര്‍ക്കും ഒരു മടിയും ഉണ്ടാവുകയില്ല.

ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി സാഹിത്യമൂല്യമുള്ള ശ്ലോകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തു ചൊല്ലുക, ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി അത്യന്തം ആസ്വാദ്യമായ രീതിയില്‍ അവതരിപ്പിക്കുക, ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി അക്ഷരശ്ലോകത്തെ സംഗീതഗന്ധിയാക്കുക, ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി ഉദാത്താനുദാത്തസ്വരിതങ്ങള്‍ കൃത്യമായി പ്രയോഗിക്കുക, ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി ഇതിനൊന്നും കഴിവില്ലാത്ത ഏഴാംകൂലികളെ എലിമിനേറ്റു ചെയ്യുക, ശ്രോതാക്കള്‍ക്ക് വേണ്ടി ഷഡ്ഗുണങ്ങളും തികഞ്ഞ ശബ്ദവും വിശിഷ്ടശൈലിയും ഉള്ളവരെ തെരഞ്ഞെടുത്തു പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക ഇതൊക്കെയാണല്ലോ നിങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നത്. വളരെ നല്ലത്. ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി ഇത്രയും മഹത്തായ സേവനങ്ങള്‍ ചെയ്യാന്‍ ശ്രോതൃപ്രേമം വഴിഞ്ഞൊഴുകുന്ന നിങ്ങള്‍ക്കല്ലാതെ മറ്റാര്‍ക്കു കഴിയും?

ശ്രോതൃപ്രേമം കാരണം ഇത്രയൊക്കെ ചെയ്ത നിങ്ങള്‍ അവര്‍ക്കു വേണ്ടി രണ്ടു കാര്യങ്ങള്‍ കൂടി ചെയ്താല്‍ നന്നായിരിക്കും.

1. അക്ഷരനിബന്ധന ഉപേക്ഷിക്കുക.

സാംബശിവന്‍ ചപ്ലക്കട്ട ഉപേക്ഷിച്ച കാര്യം നിങ്ങള്‍ക്ക് അറിയാമെന്നു വിചാരിക്കുന്നു. ഒരു കഥാപ്രസംഗക്കാരനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കുന്ന കാര്യത്തില്‍ ഒരു വിലങ്ങുതടിയാണു ചപ്ലക്കട്ട എന്നു ബോദ്ധ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ അത് പാടേ ഉപേക്ഷിച്ചു. ഇതാണു ശരിയായ ശ്രോതൃപ്രേമം.

സാഹിത്യമൂല്യമുള്ള ശ്ലോകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തു ഭംഗിയായി അവതരിപ്പിച്ചു ശ്രോതാക്കളെ പുളകം കൊള്ളിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു കലാകാരനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അക്ഷരനിബന്ധന ചപ്ലക്കട്ട പോലെ ഒരു വിലങ്ങുതടിയാണ്. ശ്രോതൃപ്രേമത്തിന്‍റെ കണികയെങ്കിലും ഉള്ളവര്‍ അതു വലിച്ചെറിയേണ്ടതാണ്. ഒരാള്‍ ചൊല്ലുന്ന ശ്ലോകത്തിന്‍റെ മൂന്നാം വരിയിലെ ആദ്യാക്ഷരവും അടുത്തയാള്‍ ചൊല്ലുന്ന ശ്ലോകത്തിന്‍റെ ഒന്നാം വരിയിലെ ആദ്യാക്ഷരവും ഒന്നായി എന്ന് വച്ചു ശ്രോതാക്കള്‍ക്കു പ്രത്യേകിച്ചു യാതൊരു നേട്ടവും ഉണ്ടാകുന്നില്ല. ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന കലാകാരനു നല്ല ശ്ലോകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ അത് ഒരു വലിയ വിലങ്ങുതടിയും ആണ്.

2. അനുഷ്ടുപ്പിന്‍റെ നിരോധനം പിന്‍വലിക്കുക.

അനുഷ്ടുപ്പു വൃത്തത്തില്‍ സാഹിത്യമൂല്യമുള്ള ഒരു ശ്ലോകവും ഉണ്ടാവുകയില്ല എന്ന് ഒരു ഉന്നതനും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ശ്രോതാക്കളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ കച്ചകെട്ടി ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്ന കലാകാരന്മാര്‍ അനുഷ്ടുപ്പ് ഒഴിവാക്കണം എന്നു പറയുന്നതിനു യാതൊരു ന്യായീകരണവും ഇല്ല.

സാംബശിവന്‍ ചപ്ലക്കട്ട ഉപേക്ഷിച്ചതുപോലെ നിങ്ങള്‍ ഈ രണ്ടു വിലങ്ങുതടികളെയും ഉപേക്ഷിച്ചാല്‍ നിങ്ങളുടെ ശ്രോതൃപ്രേമം യഥാര്‍ത്ഥമാണെന്ന് എല്ലാവര്‍ക്കും ബോദ്ധ്യമാകും. അല്ലാത്തപക്ഷം ഞങ്ങളെ സ്വാര്‍ത്ഥന്മാര്‍ എന്ന് വിളിച്ച് ആക്ഷേപിക്കുന്ന നിങ്ങളുടെ തനിനിറം തിരിച്ചറിയേണ്ടവര്‍ തിരിച്ചറിയുക തന്നെ ചെയ്യും.

ആസ്വാദനം മൂത്ത് അടക്കി ഭരണം

ഭജനം മൂത്ത് ഊരാണ്മയാകുന്നത് എങ്ങനെ എന്നു നമുക്കറിയാം. കച്ചവടം മൂത്തു രാജ്യം പിടിച്ചടക്കല്‍ ആകുന്നത് എങ്ങനെ എന്നും നമുക്കു നല്ലപോലെ അറിയാം. അക്ഷരശ്ലോകരംഗത്തും ഇതുപോലെ ഒരു പ്രതിഭാസം അടുത്ത കാലത്തായി അരങ്ങേറി കാണുന്നു. അതാണ് ആസ്വാദനം മൂത്ത് അടക്കി ഭരണം.

അക്ഷരശ്ലോകക്കാര്‍ ആസ്വാദകരെ കിട്ടാന്‍ വേണ്ടി ദാഹിച്ചു കഴിയുന്നവരാണ്. ഈ അടങ്ങാത്ത ദാഹം അവരെ അഗാധമായ കുഴിയില്‍ ചാടിക്കുന്നു. ആസ്വാദകവേഷം കെട്ടി ആരു വന്നാലും അവരെ പൂവിട്ടു പൂജിക്കാനും അവരുടെ മുമ്പില്‍ ഓച്ഛാനിച്ചു നില്‍ക്കാനും അക്ഷരശ്ലോകക്കാര്‍ സദാ സന്നദ്ധരാണ്. ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും ആസ്വാദകവേഷം കെട്ടി വരാം. സാഹിത്യമൂല്യം, അവതരണഭംഗി, ആസ്വാദ്യത, കലാമേന്മ എന്നൊക്കെ വീണ്ടും വീണ്ടും ആവര്‍ത്തിച്ചു കൊണ്ടു നടന്നാല്‍ ഏതു കോത്താണ്ടരാമനും ഉത്തമനായ ആസ്വാദകനായി. അവന്‍റെ കയ്യില്‍ സ്വര്‍ണ്ണവും പണവും ഉണ്ടെങ്കില്‍ പറയുകയും വേണ്ട. സ്വര്‍ണ്ണവും പണവും ഇല്ലെങ്കിലും ധനാഢ്യന്മാരായ വ്യക്തികളുടെയും സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും മേല്‍ സ്വാധീനം ചെലുത്താന്‍ കഴിവുണ്ടായാല്‍ ധാരാളം മതി. ഇത്തരം ആസ്വാദകവരേണ്യന്മാര്‍ക്ക് അക്ഷരശ്ലോകക്കാരെ നിഷ്പ്രയാസം അടക്കി ഭരിക്കാനും ചൊല്‍പ്പടിക്കു നിര്‍ത്താനും കഴിയും.

അക്ഷരശ്ലോകത്തിന്‍റെ അടിസ്ഥാനതത്ത്വങ്ങള്‍ പോലും ലംഘിക്കുന്ന വിധത്തില്‍ ഇവര്‍ പുതിയ പുതിയ നിയമങ്ങളും സിദ്ധാന്തങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കും. ഭംഗിയായി ചൊല്ലുന്നവര്‍ അച്ചുമൂളിയാലും അവരെ ജയിപ്പിക്കാം എന്നത്അത്തരത്തില്‍ ഉള്ള ഒരു പരിഷ്കൃത നിയമമാണ്. അക്ഷരശ്ലോകം സംഗീതഗന്ധി ആയിരിക്കണം എന്നതും ഇവരുടെ ഒരു പരിഷ്കൃത സിദ്ധാന്തം ആണ്. ഇത്തരം തുഗ്ലക്കിയന്‍ പരിഷ്കാരങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പില്‍ തൊണ്ണൂറു ശതമാനം അക്ഷരശ്ലോകക്കാരും പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി ഓച്ഛാനിച്ചു നില്‍ക്കുകയാണു പതിവ്. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ ആസ്വാദകരാണല്ലോ നമ്മുടെ സമ്പത്ത്. അവരെ പിണക്കിയാല്‍ നമുക്കു നിലനില്‍പ്പുണ്ടോ?

ആസ്വാദകവേഷം കെട്ടി  കുറേ നാള്‍ നടന്നാല്‍ ജഡ്ജിയായി പ്രൊമോഷന്‍ കിട്ടും. ജഡ്ജിപീഠത്തില്‍ ഇരിക്കുന്നവനു ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ അധികാരമാണ് ഉള്ളത്. മാര്‍ക്കിട്ട് ഇഷ്ടമുള്ളവരെ ജയിപ്പിക്കാം. ഇഷ്ടമില്ലാത്തവരെ എപ്പോള്‍ വേണമെങ്കിലും എലിമിനേറ്റു ചെയ്യാം. ആരും ചോദിക്കാനും പറയാനും വരികയില്ല. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ ജഡ്ജിമാരുടെ തീരുമാനങ്ങള്‍ അന്തിമവും ചോദ്യം ചെയ്യാന്‍ പാടില്ലാത്തതും ആണല്ലോ. അക്ഷരശ്ലോകത്തിന്‍റെ ബാലപാഠങ്ങള്‍ പോലും അറിഞ്ഞുകൂടാത്തവനും ജഡ്ജിവേഷം കെട്ടി വന്നാല്‍ പീഠത്തില്‍ കയറിയിരുന്ന് ഏതു വിദഗ്ദ്ധനെയും എലിമിനേഷന്‍ എന്ന ചാട്ട കൊണ്ട് അടിച്ചു പുറത്താക്കിയിട്ട് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ആരെ വേണമെങ്കിലും ജയിപ്പിക്കാം.

അക്ഷരശ്ലോകസാമ്രാജ്യത്തിന്‍റെ ഭരണം പിടിച്ചടക്കിയ ഈ ആസ്വാദകവരേണ്യന്മാര്‍ ഇങ്ങനെ ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു:

“ഞങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കല്‍ ആണു നിങ്ങളുടെ ചുമതല. സാഹിത്യമൂല്യം ഉള്ള ശ്ലോകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തു വിശിഷ്ടമായ ശൈലിയില്‍ അവതരിപ്പിച്ചാല്‍ മാത്രമേ ഉന്നതന്മാരും മൂല്യബോധമുള്ളവരും ആയ ഞങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയൂ. ഞങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിച്ചു ഞങ്ങളുടെ പ്രീതിക്കു പാത്രമാകുന്നവര്‍ക്കു മാത്രമേ ഞങ്ങള്‍ മാര്‍ക്കു തരികയുള്ളൂ. മാര്‍ക്ക് നേടുന്നവരെ ഞങ്ങള്‍ വിദഗ്ദ്ധന്മാരും പ്രഗല്ഭന്മാരും പ്രതിഭാശാലികളും ആയി പ്രഖ്യാപിക്കും. അല്ലാത്തവരെ ഞങ്ങള്‍ എലിമിനേറ്റു ചെയ്യും”.

ഈ ആസ്വാദകവരേണ്യന്മാര്‍ ചിലരെ വാനോളം പുകഴ്ത്തും. പുകഴ്ത്തപ്പെടുന്നവര്‍ക്ക് ആസ്വാദ്യമായ ശൈലി ഉണ്ടത്രേ. ലോകോത്തമം എന്നു വാഴ്ത്തപ്പെടുന്ന പല ശൈലികളും ഉരുത്തിരിഞ്ഞു വന്നത്  ഈ ആസ്വാദകവരേണ്യന്മാരുടെ പുകഴ്ത്തല്‍ കാരണമാണ്. സ്വരമാധുര്യം, സംഗീതഗന്ധിയായ ആലാപനം, ഉദാത്താനുദാത്തസ്വരിതങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച അറിവ് ഇതൊക്കെയാണ് വിദഗ്ദ്ധന്മാര്‍, പ്രഗല്ഭന്മാര്‍, പ്രതിഭാശാലികള്‍ എന്നൊക്കെ അറിയപ്പെടുന്ന ഈ വിശിഷ്ടശൈലിക്കാരുടെ കൈമുതല്‍. ലോകം കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ അക്ഷരശ്ലോകവിദഗ്ദ്ധന്‍ എന്ന് ഈ ആസ്വാദകവരേണ്യന്മാര്‍ വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്ന ഒരു വിശിഷ്ടശൈലിക്കാരനു കുസുമമഞ്ജരിയില്‍ യ കിട്ടിയാല്‍ ശ്ലോകം ചൊല്ലാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. കിട്ടിയ അക്ഷരത്തില്‍ ശ്ലോകം ചൊല്ലാന്‍ കഴിവില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ എന്ത് അക്ഷരശ്ലോകവൈദഗ്ദ്ധ്യം?

കെ.സി. അബ്രഹാമിനെപ്പോലെയുള്ള യഥാര്‍ത്ഥവിദഗ്ദ്ധന്മാരെ പലരെയും അഗണ്യകോടിയില്‍ തള്ളിയിട്ടാണ് അടക്കി ഭരിക്കല്‍കാരായ ഈ ആസ്വാദകവരേണ്യന്മാര്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ചിലരെ എവറസ്റ്റ് കൊടുമുടിയോളം ഉയര്‍ത്തിയത്.

അടക്കി ഭരിക്കല്‍കാര്‍ക്ക് എതിരെ ആരും ഒന്നും പറയാന്‍ ധൈര്യപ്പെടാറില്ല. തിരുവായ്ക്ക് എതിര്‍വാ പറഞ്ഞാല്‍ കഞ്ഞികുടി മുട്ടിപ്പോകും എന്ന ഭയം മിക്കവര്‍ക്കും ഉണ്ട്. ഈ ഭയത്തെ അതിജീവിക്കാത്തിടത്തോളം കാലം അക്ഷരശ്ലോകക്കാര്‍ ഈ ആസ്വാദകവേഷക്കാരുടെ അടിമകളായിത്തന്നെ കഴിയേണ്ടി വരും.